Waidmannsheil

Vlakbij de aanmeerplek is een Naturschutz gebiet langs de Weser. We staan vroeg op, 6.30 uur om daar heen te fietsen. Joke wandelend, spiedend, verrekijkend, maar ook loeploerend, en doet diverse waarnemingen, die via de tel. app opgezocht worden, van grote bomen tot minuscule vliegjes en torretjes, wat dan b.v. een iepenzigzagbladsluipwesp blijkt te zijn, of we zien een gehakkelde Aurelia rondfladderen. Ik fiets vooruit en zie niet zo veel, ik kijk gewoon om me heen, ja gewoon een mooi bos. Weer onderweg op de Weser zijn weinig aanmeer mogelijkheden. Steigertjes van de niet zo vele jachthaventjes die of te gammel of te klein zijn of allebei. Zo komen we tot Dörverden, waar wel een voor ons goede steiger is. De Marina heet ietwat overdreven Palm Beach. Het enige raakvlak met Palm Beach zou kunnen zijn dat de Havenmeesteres, net zoals de vaste liggers een gevorderde leeftijd heeft bereikt. Net als de kapitein trouwens. We fietsen via Dörverden, een klein plaatsje, met ja hoor, een Dorfsstube,==gaan we straks heen== een eind langs de Weser terug, plukken bramen, schudden een paar peren uit de boom, eten een paar frambozen die over de heining hangen bij iemand of niemand, want je ziet hier niemand, maar ja het is Sonntag en fietsen door prachtige bossen, steeds even stoppend voor de -waarnemingen. Ik neem iets anders waar, nl. een bosrestaurant in Diensthop, nog 3 km fietsen, Waidmannsheil geheten. Midden in het bos, een prachtige locatie. Een uitnodigend bord op het terras lokt ons naar binnen. Frische Pfifferlinge mit Ruhrei und Bratkartoffeln 15,90 euro. Weer zo'n Deutsche Spezialität, waar je niet aan voorbij kan gaan. Op de terugweg fietsen we die Dorfsstube maar voorbij en gaan naar ons eigen Palm Beach.